Patricia Barber: Yolda olmadığı zaman köşe barda çalıyor!

Üç ay kadar önce bloguma Patricia Barber ile ilgili bir yazı yazarken web sitesine de şöyle bir bakmıştım. Patricia’nın yolda olmadığı zaman köşe barda çaldığını yazıyordu. Köşe bar dedikleri Şikago’daki The Green Mill. Hemen hülyalara kapılıp, neden olmasın, bir gün gidip dinleriz elbet diye geçirmiştim içimden. Sonra da programına bakıp Makedonya’daki Jazz Festivali’ne gideceğini görmüştüm. Makedonya’ya bile gitmek mümkündü! Ama yazıyı yazdıktan kısa bir süre sonra bir gazetenin hafta sonu ekinde o muştulu haberi okudum. Patricia İstanbul’a geliyordu! Hemen biletlerimizi aldık ve uzun bekleyişten sonra işte gün geldi çattı.

Patricia Barber'i Beklerken...

Blog'uma bir dilek tutup bir taş atmıştım vaktiyle. İnanamadım ben de haberi ilk duyduğumda, önce cimcikledim kendimi, baktım şöyle bir geçmişe:

http://yuzlerseslersokaklar.blogspot.com/2010/07/norwegian-wooddan-patricia-barbera.html

Fotoğraf çektirmek ve fotoğrafa bakmak üzerine

Fotoğraf çektirmek, aslında yaşanmamış bir anın yaşanmış gibi yapıldığı pozudur artık.

Dikkat edilecek olursa, fotoğraf sanatından, genel olarak fotoğraftan, fotoğrafçılıktan ve fotoğraf çekmekten bahsetmiyorum. Kelimenin sonuna “çektirmek” ekliyorum. Görüntüsü alınanın yani fotoğrafın konusu olan kişinin yaptığı bir nevi talepkâr bir eylem. Fotoğraf çektirmek isteyen kişi için fotoğraf öncelikle bir belgedir. O an kişilerin iyi göründüğüne (özel durumlarda belki de bunun tamamen zıddına) ama muhakkak sonunda görmeyi tasavvur ettikleri hallerine dair birer kanıttırlar. Bu hususta her şeyin kusursuz olması arzulanır. Şu anı geçmiş zamanda bırakacak bir sonraki zaman birimine bir yatırım gibi poz verilir objektife. Daha önceden defalarca denenip iyi sonuç aldıklarına emin oldukları pozları olanlar ve tabii olmayanlar da, kuraldandır, bir an için sanki nefeslerini tutarlar, durur ve bakarlar objektife. Ölümsüzleşir o an onlar için, hem de kendilerini en görmeyi istedikleri (belki olduklarından başka) halleri ile.